මගේ
දණ පොල්කටු
අත්පුඩියක...
අකුරු යාකර
එල්ලිය නොහැකී
වදනක...
දහස් නෙත්
අතරමංකර
නුඹ තඹ දෙනෙත්
යාවූ තත්පර අවලම්බ
දශම විස්ථාපනයක...
රුවා ගලපමින්
හදේ කොනක රැඳි
කුමක්දෝ සෛලයක
නැති උණුහුමක
ඇති සිසිලසක...
පසුව උත්තේජිත
සිතුවිල්ලකින්
මවා හිනැහේ බහුරූප
ටෙලිපතියකින්
නුඹේ මනසක...
වරදට කෑගසා
නොයදිමි සමාවක්
මන්ද බිහිරිය
දෙසවන්...
නුඹේත්
දණ පොල්කටු
අත්පුඩියක...
No comments:
Post a Comment